مروری بر الزامات طراحی مکانیکی ایمپلنت های دندانی

امروزه یکی از مهم­ترین روش­های درمان جایگزینی دندان از دست رفته، استفاده از ایمپلنت است. با گسترش مطالعات و پژوهش­ها در راستای شناخت خواص زیست­مکانیکی دهان و دندان، اجزای ایمپلنت تغییرات بسیاری را از نظر هندسة ظاهری و ریزساختار به خود دیده اند. در مقالة حاضر، نخست ساختار ایمپلنت و ویژگی­های مکانیکی استخوان فک مورد بررسی قرار گرفته است. سپس پژوهش­هایی که تأثیر چگونگی طراحی اجزای ایمپلنت­ را بر ماهیت بار انتقالی ایمپلنت بررسی کردند، مرور شده است. نتایج این تحقیقات نشان می­دهد که بارگذاری فشاری، سبب تثبیت ایمپلنت در استخوان فک می­گردد؛ بارگذاری کششی ایمپلنت را لق می­کند و نیروی برشی شکست ایمپلنت را تسریع می­نماید. طراحی ناحیة کرست زاویه­دار همراه با رزوه­های مربعی، بار فشاری را به فصل مشترک ایمپلنت - استخوان انتقال می­دهد. ایجاد سطوح زبر در اجزای ایمپلنت، بهبود چسبندگی و اتصال آن را به استخوان درپی دارد. همچنین باید از طراحی ایمپلنت­های مخروطی اجتناب کرد. مطالعات نشان داده­اند نوع بستن اباتمنت می­تواند در حد خستگی ایمپلنت مؤثر واقع باشد. ترجیحاً بستن بیرونی آن به کرست ایمپلنت، نیروی شکست خستگی را افزایش می­دهد. نانوایمپلنت‌ها محصولاتی نوظهورند که می­توانند با ساختار متخلخل­شان، مدول الاستیک و وزن ایمپلنت­ها را بهینه کنند و استحکام فصل مشترک ایمپلنت - استخوان را افزایش دهند.